Het verhaal van Karianne en Arjan

Nederland, Heemstede, 28 november 2012 - Karianne van Biezen en haar familie. [Foto: Jean-Pierre Jans]

‘Onze dochter was 3 maanden, ze leek een gezonde baby. Op een gegeven moment werd ze geel. De huisarts stuurde ons naar het ziekenhuis om bloed te laten prikken. Al snel bleken haar leverwaarden veel te hoog. Na allerlei onderzoeken zei dokter de Winter: “Er zijn meer onderzoeken nodig in het AMC.” Alle organen werden daar getest om dingen uit te sluiten. Het probleem werd niet echt duidelijk. De galgangetjes van de lever leken niet helemaal volgroeid, of er niet te zijn. Ze noemden een of ander syndroom. Niet op googelen, zeiden ze. Na weken onzekerheid doe je dat toch. Onze wereld stortte in. Transplantatie werd geopperd. Echt het ene nachtmerriescenario na het andere. En opeens werd ze minder geel. We mochten weer terug naar het Spaarne Ziekenhuis. Elke week bloed testen, de waarden daalden steeds meer. Onze dochter werd zomaar vanzelf weer gezond.’

‘We hadden daarna heel sterk de behoefte iets terug te doen. We zijn in beide ziekenhuizen goed geholpen, maar het Spaarne Ziekenhuis voelt meer als ‘ons’ ziekenhuis. Ook voor onze zoon is dat het ziekenhuis van zijn zusje. In de tijd dat we zo in angst zaten zijn we heel goed opgevangen. De betrokkenheid was zo groot. De artsen, de verpleging. Iedereen leefde met ons mee. Je wereld staat volledig op zijn kop. Dan zijn de mensen die je kind proberen beter te maken en jou opvangen, zo belangrijk. We hebben enorm veel respect gekregen voor hoe deze mensen hun vak beoefenen.’

‘Dat gevoel van respect en dankbaarheid wilden we graag omzetten in een donatie. We hebben voor 5 jaar jaarlijks een bedrag beschikbaar gesteld, vastgelegd in een notariële akte. De schenking is bestemd voor de kinderafdeling. Voor dingen in het belang van de ouders en kinderen die er komen. Een keer per jaar overleggen we waar de behoefte ligt. Zo zijn er nu bijvoorbeeld flatscreens en dvd-spelers voor de kinderen, tv voor in de ouderkamer, een videocamera waarmee het voeden gefilmd kan worden, zodat ouders thuis goed zien hoe het moet, speelgoed voor de dagbehandeling, etc. Voor ons is de betrokkenheid bij die afdeling ook erg prettig.”

“Het is nu 4 jaar geleden. Door die ervaring zijn we ons ervan bewust dat het leven zomaar opeens een heel andere wending kan nemen. Onze dochter loopt, praat, ze is lekker bijdehand. Ze is gezond én we kunnen geld doneren. Dat is toch de mooist denkbare combinatie?”