Kris Mooren, longarts en arts palliatieve geneeskunde: “Het geeft een signaal dat er direct iets moet gebeuren en het lichaam komt in een ‘vechten of vluchten’-reactie. In opperste paraatheid probeer je uit de bedreigende situatie te ontsnappen. Hierbij komen veel stresshormonen vrij. Voor sommige patiënten met COPD is dit dagelijkse kost. Voor hen is het signaal niet meer nuttig, maar de overmatige stress en bijkomende angst blijven een heftige reactie geven. Iedere aanval van kortademigheid weer, en dat heeft enorme impact op hun kwaliteit van leven.
Ook eerdere ervaringen met kortademigheid spelen een grote rol. Die kunnen je beleving van het heden ‘kleuren’. Bedenk maar eens: als je eenmaal in ademnood bent geweest -en je kreeg daarbij het angstige gevoel te gaan stikken- dan schrik je mogelijk heftiger wanneer dit zich opnieuw voordoet.
Momenteel onderzoeken we in het Spaarne Gasthuis of een therapie met EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing) hier uitkomst biedt. Onze hypothese is dat als eerdere, ingrijpende ervaringen met luchtgebrek minder levendig worden door EMDR, patiënten nieuwe aanvallen van kortademigheid ook minder intensief beleven. Aios Kirsten Smit interviewt COPD-patiënten die deze behandeling inmiddels hebben ondergaan. De gesprekken geven goede hoop; we horen dat er geen ‘angstige lading’ meer is bij aanvallen van luchtgebrek. En dat scheelt. We geloven dat deze behandeling de levenskwaliteit van COPD-patiënten met angst echt zal verbeteren.”