Lorette wil het welzijn van patiënten verbeteren

De zorg vond Lorette altijd een mooi vak, maar ze startte heel anders: als industrieel ontwerper. Het vormde het Lorette tot hoe zij nu in haar werk en het leven staat. Toen Lorette in 1995 overstapte naar de zorg begon ze haar in-service opleiding in het Kennemer Gasthuis. Ze ging uiteindelijk werken op de intensive care (IC) waar ze haar scriptie schreef over familie begeleiding, een opstap naar haar latere ‘missie’.

Lorette: “Ik vond het werken op de IC vanaf het begin fantastisch! Maar ik zag ook hoe de familie van patiënten zich compleet wegcijferde en hoe patiënten een trauma van het IC-verblijf opliepen, met fysieke, mentale en cognitieve beperkingen. De psychische verwerking van het verblijf start vaak pas 2 jaar later, maar daar was toen niet veel over bekend. Een opname op de IC kan zo ingrijpend zijn, dat de gevolgen kunnen leiden tot een post intensive care syndroom (PCIS) en PCIS-F als het om familie gaat. De patiënt of familie ervaart dan klachten op lichamelijk gebied, maar ook psychische klachten zoals angst slecht slapen en depressieve gevoelens komen voor.”

Lorette: “Ik wilde dus iets doen voor de patiënten en hun familie en in 2007 hebben Lia van der Lingen en ik samen vanuit het Kennemer Gasthuis een landelijke oproep gedaan. Daarop reageerden de Gelderse Vallei, het Erasmus MC en de Hogeschool Nijmegen. Samen met deze kerngroep bestaande uit IC collega’s / studenten, wetenschappers en voormalig IC patiënten hebben we een kwaliteitsindex voor de IC ontwikkeld en tools om de familiebegeleiding te verbeteren. Ook hebben we het ‘Post intensive care syndroom’ op de kaart gezet. Onze Family Centered Intensive Care (FCIC) werd in 2012 een stichting en voor onze vernieuwende projecten kregen we Anna Reynvaanprijs en het Gouden Oor Award. Een enorme waardering!

Op onze eigen IC hebben we de idealen van FCIC toegepast, zoals bijvoorbeeld; de manier waarop we de patiënten en hun familie bejegenen, een familiekamer, het IC dagboek, een informatieboekje over de IC voor kinderen van patiënten. En we zijn al jarenlang voorloper met onze IC terugkomdagen voor ex IC patiënten en hun naasten. Dat ging niet altijd zonder slag of stoot, het was best een cultuuromslag voor de afdeling. Zoals de invoer van 24/7 bezoektijden. We hebben stevige en uitgesproken discussies gehad, maar langzamerhand waren er steeds meer medestanders. Ik merk ook dat we vooral op onze IC een heel mooi vangnet hebben en dat onze werkwijze ook goed zou zijn voor andere afdelingen waar de patiënten na de IC naartoe gaan.

Ik werk nog 34 uur op de IC maar ben gestopt met het bestuurswerk bij FCIC en Venticare. Anderen kunnen dat nu beter, ik ben vooral een pionier. Dat heb ik over gehouden aan mijn tijd in de ontwerpersbranche: je moet altijd geloven in mogelijkheden en steeds creatief blijven denken Op dit moment ben ik projectleider van een ander project op de IC: de professionele, structurele realisatie van live muziek voor patiënten (MuzIC). Dat begon toen ik in 2016 Remi van Kesteren bij ons op de IC hoorde spelen, dat raakte me in mijn hart. Inmiddels is er in de landelijke media veel aandacht voor MuzIC. We zitten nog steeds in de pioniersfase, maar ook hier krijgen we steeds meer bijval, ook uit de wetenschappelijke hoek. We gaan nog grote stappen maken daarin en ik vind het fantastisch om te doen!”