Zwanger worden niet altijd vanzelfsprekend

Op 26 mei 2017 trouwden Malou en Robert-Jan en vlak erna begon hun kinderwens te kriebelen. Malou stopte met de pil, maar haar menstruatie kwam niet op gang. In maart het jaar erop ging zij toch maar even langs de huisarts. Die stuurde haar door voor een echo. “Na bloedonderzoek en een echo was het probleem duidelijk. Mijn eierstokken zaten vol met blaasjes. Het bleek PCOS (een hormonale afwijking waarbij de eisprong (ovulatie) vaak uitblijft).”

Malou en haar man werden doorgestuurd naar de polikliniek fertiliteit. De kans op een natuurlijke zwangerschap was klein. Ze kwamen terecht bij gynaecoloog Dominique Boks. Malou: “Omdat ik zelf geen cyclus had moest dit worden opgewekt met medicatie. Eerst werd er verschillende keren bloed geprikt om te kijken welke dingen mijn lichaam wel en niet deed. En inderdaad, geen eisprong.” In die tijd raakte Malou toch spontaan zwanger. Bij de echo van 10 weken bleek helaas het hartje niet meer te kloppen.

“We lasten een kleine rustpauze in. In oktober 2018 begonnen we opnieuw met het traject. Ik kleeg Clomid. Een middel dat de rijping van de eicellen en de eisprong stimuleert.” De eerst ronde krijg je regelmatig een echo om te kijken of je lichaam reageert op het medicijn en gelukkig deed het lichaam van Malou dit. “De maand erop begonnen wij aan de tweede ronde met Clomid. Na de kerstdagen deed Malou een zwangerschapstest. “Niet te geloven, hij was positief!” Na de teleurstelling van de vorige miskraam durfden ze pas blij te zijn na de eerste echo. Toen wisten ze nog niet dat het ‘dubbel feest’ zou worden!

Het hartje klopte. “De echoscopist keek nog even verder”, zei ze. “Volgens mij zag ik er namelijk nog eentje.” Malou keek haar man verschrikt aan en die begon te lachen: “Een klein risico van het fertiliteitstraject – de kans op een meerling.” Toch schrok ze wel even. Nu is ze de hemel te rijk en zwanger van twee meisjes.

Het volgen van een fertiliteitstraject is geestelijk zwaar. “De medewerkers op de polikliniek zijn heel lief en meelevend en geven steun tijdens deze erg heftige periode in je leven.” Malou had geluk dat ze vrij snel kon starten en na 1,5 jaar zwanger was. Het is gebruikelijk om eerst een jaar zelf te proberen zwanger te worden voor je onderzoeken mag gaan doen. Tenzij van tevoren al duidelijk is dat het niet zonder hulp kan. Malou en Robert-Jan zaten continu in onzekerheid. “Wat is er mis met ons, zou het ooit gaan lukken? Het is belangrijk hier samen over te praten. Anders plof je een keer neer van frustratie.” De Familie was op de hoogte van de situatie. Zij hebben er niet veel naar gevraagd, dat was te pijnlijk. “Maar ze stonden wel voor ons klaar als we erover wilden praten.” We irriteerden ons wel eens als mensen vertelden hoeveel kinderen ze ‘namen’. Je mag zo blij zijn als je kinderen mag krijgen zonder een hele strijd vooraf.

Malou heeft – zodra ze het traject inging – met haar afdelingshoofd gesproken. Zij kreeg direct alle steun en medewerking. “Je moet geregeld naar de polikliniek en kunt dit niet allemaal in je vrije tijd plannen. Ga je het traject in? Probeer alsjeblieft moed te houden. Het duurt lang, maar het komt vaak goed. Blijf ook goed met je partner praten over alles wat je dwars zit. En pols ook bij je partner. Blijf leuke dingen doen en afleiding zoeken. Anders word je gek van je eigen gedachten.