'Het verschil maken met oprechte belangstelling’
Geestelijk verzorger Simeon ‘Geheel belangeloos neem ik plaats naast patiënten. Zonder plan, het enige wat ik doe is: luisteren. Als geestelijk verzorger word ik vaak door een verpleegkundige of arts aan het behandelend team toegevoegd, als zij merken dat iemand het zwaar heeft.'
'Bijvoorbeeld bij slecht nieuws, de confrontatie met een ongeneeslijke ziekte en kwetsbaarheid in het leven waar je normaal gesproken niet zo bij stil staat. Dan moet iemand keuzes maken, die – van tevoren en rationeel gezien – heel helder waren. Maar op het moment dat je er echt mee wordt geconfronteerd, komen er zo veel elementen bij dat mijn hulp welkom is.
Na de eerste schrik en emoties, komt ook de confrontatie met verlies van identiteit: de angst niet meer te zijn wie je je leven lang was. Ik schuif rustig aan, heb alle tijd, draag geen witte jas en belangrijk: ik kom niets oplossen. Alleen maar luisteren naar wat ertoe doet in iemands leven en wat er op het spel staat. Ik ben nieuwsgierig naar wat iemand denkt en voelt en misschien bij directe naasten of een arts niet goed durft uit te spreken. Wat een patiënt mij vertelt, heeft geen consequenties. Dat maakt de gesprekken heel bijzonder. Juist omdat ik geen plan en geen doel heb, bereik ik veel.
Laatst voerde ik een aantal gesprekken met een gehandicapte vrouw, die werd verzorgd door haar zus. Ik merkte dat zij zich nogal timide opstelde en de zus – hoe goedbedoeld ook – beslissingen nam over haar behandeling. Ik was de eerste die haar durfde te confronteren met de vraag of ze de behandeling wel wilde. Dat schepte enorm vertrouwen. Mijn vraag deed recht aan wat ze wel voelde, maar niet kon uiten. Uiteindelijk koos ze zelf voor de behandeling, weloverwogen. In eerste instantie wordt er nog wel eens terughoudend op mijn bezoek gereageerd. Dat is toch niets voor mij, is dan de gedachte. Maar uiteindelijk is iedere patiënt dankbaar omdat ze zich gehoord voelen.